derun, erhan iksamuk

okunaksız muskası, söndürülmüş adak mumu hüznüyle 

kadife kumaştan ölü ozan kanını göğsüme yakıştırmış

tiranların arasındayım hüzünlü bir içyaşam simyacısı 

gecenin ellerini görüyorum 

göğsümü tırmanan ayazı kavrıyorlar şiddetiyle 

derin iç çekişi, kirpiklerimden sarkan ölü ozan gölgesinin 

o, yaşamını kuramamanın acısını yaşıyor hasta göğsümde 

dökülüyor belirsiz hududu insanlar ve yalnızlık arasında 

ben de sezgisine yenileceğini gören bir at gibi 

ürküyorum sürüldüğüm cephede 

kavrıyorum sonun ısırganlarını gecenin elleriyle 

yasamda rüyaların yağdırdığı küllerden beslenmek yasak 

ve hemhal olmak söndürülmüş adak mumlarıyla 

ama henüz buradayım, ilhak edilmenin unutuluşunda 

beklemez beni ocakta kaynayan tencere,

                                                  eşikte söndürülmüş vaatler 

gaybın ayazına yenilecek kadar

devam kararında bedenim yine de 

moğol bir savaş iklimine koşuluyorum

bir ürkek at

                     kılıç yarasını sakınan dünyadan 

mevzi mevzi sürüklenen, soğuk sisleri içinde 

ben'in dışında gelişen savaşta  

gaybın pelerinlerine dolanıyor sezilen bacaklarım

onlarca ölü gövde kanı kelimelere koşuluyor ben'le 

düşmek bir eriş mi derunî dehşeti gün yüzüne çıkaran 

bir gülü muhtemel gazabımdan koruyamıyorum

acizliğiyim bir gülü muhtemel gazabımdan koruyamamanın 

gözyaşı cephesinde cennetini buluyor vaaz edenler 

hilkatin ilksöz atılımına benzeyerek 

kara cübbeleriyle 

ve gittikçe aynalara sızarak 

ayetlerden dokunmuş mükemmel aynalara 

ve hakikati görmenin bütün çıplaklığına 

ben’i avucunun içine alabilir 

gaybın fısıldadığı ağır bir sorumluluk

tavan aralarına atılmış saklı güneşler 

ve dili gülhatminin 

bir anne nasihatine yenilebilirim

ya da çekilme alanımda 

ölebilirim ozanca yalnızlığımla 

büyük savaşın sonu işaretleniyor süngülerle 

zavallı alınlara 

günbatımı hecesi üç leş tekrar ediyor kendini 

rüzgârlar, ölülerden yayılıyor gaybı yüklenen saçlara 

vazgeçen bir sevgili 

sedeften elvedadır ah o fecir anında 

“bırakınız, çekiniz ellerinizi benden” 

işaret ediyor ölü ozan; 

“ben kelimelerimle gömülmek isterim 

istemediğim bu savaşta”