bir konuşma

Bu bilmek insanı delirtir

Ölüm insanı delirtir yaşam insanı delirtir

Ayağın var bacağın var bu yolu yürüyorsun

Düşünürsen bu seni delirtir

Elin var kolun var tutunuyorsun

Belirsizliğin sisli çemberine

İşte bu seni delirtir

Yaşamak öyle kolay tepelerden iner gibi

Ölüm öyle toz duman tanrı gibi

Bilmenin amanı yok en çok bunu biliyoruz

Tutup yakalarından söyle

“Ben yanlış insan oldum

Yanlış tutkularla inşa ettim kendimi

İşte bu beni delirtir”

Bıktım

Kibar elli kaba kadınlardan

Ve onların lağım zorbası adamlarından

Bıktım

Yarım yamalak hislerden

Benin tabanının dışına çıkan ağırlık merkezlerinden

Bıktım

Yamacımda bükülen zamanın dışından

Günlerden, gecelerden, melanistik gün doğumlarından

Bıktım

Gözlerimin önünde ara ara beliren

O çeneme silah dayadığım hayalimden

İşte bu bıkkınlıklar beni delirtir

Tutup boğazlarından söyle onlara

“Gün geldiğinde nehrime savuracağınız küller ben değil

Bu beni delirtir”

Münzevilik de parayla şehir ışıkları da

Bıktım hesaptan, kitaptan

Sayıların yüzde otuzundan

Ne bedava biliyorsun doğmaktan başka

İşte bu seni delirtir

Yaşayayazdığım her anda

Görünmeyeni duymanın laneti belirdi ruhumda

Her şey ağır çekimdeydi

Her şey durağan bir trajedi tadında geldi duyularıma

Aslında biliyorsun dedim

Ne duruyorsun delir dedim

Başkalarıylaydım hep

Hâl hatır sormalar, zoraki ilgiler

Havada yanan kahkahalar, küfürler

İnsan sosyal bir hayvandır gereği yapılsın

Kalabalıklarda yüzün dahi hatırda kalmasın

Parlak arabalar, blazer ceketler

Yüksek topuklar, altın bilezikler

Kulağımda beylik küpeler

İrili ufaklı tanrılar, irili ufaklı tanrılar

Her köşe başında politeist abdallar

Akleden bir insan için nice gösterişler belirir

İşte bu küfr seni delirtir

Bu tanrılar ve abdallar mutluluk nedir bilir

Yarımlar tamamlar onları

Ben hiçlikteyim hiç kaldım

Ve bu beni delirtir

Sen bir hiçlikle tamamlandın

İşte bu seni delirtir

Öleyazdığım her anda

Biraz tül istedim biraz perde

Herkes en çirkin yanlarıyla yansırdı gözlerime

Sanki çürümeye başlamışlardı da

Gebermiyorlardı yine de

Gün kararmış olurdu perdeleri açtığında

Bıraktığın hiç kimseyi seçemezdin karşında

Ama kusurlarımdan göremiyorum kimsede

Eşsiz bir haltım bu çirkinlikte

Her şeyden parça parça hepsinden çok fazla

Bin bir yanıma bin bir insan hiçbiri hemdert değil

Bu beni delirtir

Seni andıran bir çirkinliğin ihtimalinde devinirsin

İşte bu seni delirtir

Ama bu ben olmak istemem bu parçalanan

Bu bir hiçlikle tamamlanan

Bu hiçbir histen güç alamayan

Bu kendi kaleminden birini bulamayan

Bu aldığı nefesten incinen

Bu deliren

Bu yaşamın kılcallığında

Bilmenin gaddarlığında yiten

Bu ben olmak istemem bu

İşte beni delirten

Zülal Menekşe