zamanın azraili yok, onur berkan bozkaya

kan kırmızı atıyla ölüm yoklar adımızı

hızla dağıtarak ve defalarca geçer ıssız evleri

hürlük takmış uçarken eski bir kuşun kanadını

daha karnı tok bir çağın semtine tutunurken ellerini

omuzlarından kesip süründürüyor zaman.

bir yüzyılın ardından vurulduğumuz zor nihayetlere

geçmişin gözleriyle kör bakar keşkenin gamlı kurşunu

kılıçlardan çağdaş dursa da demirden bir mezardır belinde

son nefesimizle çıktığımız bir hevestir yokuşunu

tabancasını yağlar gibi yağlıyor zaman.

şarkısı hep sürüyor, su gibi sıradan beyhude korkular

kimin için ölüp öldürdüğümüzü bilmediğimiz bu yerde

yırtılan fotoğraflarımızda intikam yeminleri eden kargalar

bize çok benzeyen daireler çizerken tam üstümüzde

çocukluğumuzu bile büyütüyor zaman.

aynı acılara ağlamaktan mıdır fazla suladık çiçeğimizi

kırdık dalları, hep aynı yöne gitmekten kırdık topraktaki kaburgayı

saflarımızı mecbur sıklaştıran yalnızlığın kışında yaktık gençliği

tüm iyi ihtimaller için paralel gezegenleri döndüren o kasırgayı

şimdi hayal ettiğimiz her şeyin üzerine yürütüyor zaman.